سنجش سطح پایداری محلات شهر اردبیل با تأکید بر محلات با هسته‌های روستایی

شهر اردبیل همانند بسیاری از شهرهای بزرگ کشور با مسائل متعددی از جمله ناپایداری توسعه مواجه است و این مسئله در سطح برخی از محلات به بالاترین حد می‌رسد. با وجود اینکه محلات، هسته‌های اصلی زندگی شهری به شمار می‌روند، ولی در نظام رسمی برنامه‌ریزی فضایی جایگاهی ندارند. این مسئله به تشدید ناپایداری توسعه در آنها، منتهی شده است. این پژوهش در سال 1393 و با هدف سنجش میزان پایداری محلات شهر اردبیل با استفاده از روش میدانی تهیه شده است. در سنجش میزان پایداری از 20 معیار و بیش از 50 زیرمعیار استفاده شده است. جامعه‌ آماری پژوهش، پنج محله‌ منتخب‌ از شهر با جمعیتی در حدود 23 هزار و 700نفر است که با استفاده از روش کوکران، 378 نمونه برای انجام پرسشگری استخراج شده‌اند. ضمن تجزیه‌وتحلیل داده‏ها، از آزمون‌های آماری‎ t تک نمونه‎ای و واریانس یک‌طرفه یا آنوا (و آزمون تعقیبی شفه) و رتبه‌بندی کروسکال والیس استفاده شده است. یافته‌های پژوهش نشان می‌دهند که وضعیت محلات از نظر خوانایی و تعلق‌خاطر بهتر و از نظر معیارهای هویت، سرمایه‌ اجتماعی و تراکم بدتر است. از بین پنج محله‌ مورد بررسی، محلات کلخوران و مُلاباشی به ترتیب با مجموع میانگین‌های 3.22 و 3.28 در وضعیت کاملاً ناپایدار و محلات گل مغان، مُلایوسف و نیار به ترتیب با مجموع میانگین‌های 3.79، 3.84 و 4.01 در وضعیت ناپایدار قرار دارند. در نتیجه این پژوهش نشان می‌دهد که از نظر معیارهای پژوهش، محله‌های منتخب در وضعیت ناپایداری قرار دارند و شدت ناپایداری در آنها متفاوت است. در پایان پیشنهادهایی برای توسعه و پایداری محلات ارائه شده‌اند.